Крымские сонеты. Адам Мицкевич.
stepy akermańskie
Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,
Wóz nurza się w zielonożć i jak łódka brodzi;
|ród fali łąk szumiących, żród kwiatów powodzi,
Omijam koralowe ostrowy burzanu.
Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurchanu,
Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi;
Tam z dala błyszczy obłok? tam jutrzeńka wschodzi?
To błyszczy Dniestr, to wzeszła lampa Akermanu.
Stójmy! - jak cicho! - słyszę ciągnące żurawie,
Których by nie dożcigły źrenice sokoła;
Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie,
Kędy wąż żliską piersią dotyka się zioła.
W takiej ciszy! - tak ucho natężam ciekawie,
Że słyszałbym głos z Litwy. - Jedźmy, nikt nie woła.
Аккерманские степи.
Траву телега, словно лодка в море,
И из цветов пронзала волны
Меж островов бурьяна на просторе.
Смеркалось, пряталась дорога,
Не стало видно нашего кургана.
Лишь только облако под утро где-то всходит,
Да Днестр блестит, как лампа Аккермана.
А я стою, мне слышно журавлей
Так далеко, что бесполезен соколиный глаз.
Вот рядом слышно мотылька в траве
И скользкого ужа в столь поздний час.
В такой тиши я напрягаю сильно слух -
Зовёт Литва, мне показалось.
Но нет, поехали уже -
Никто не звал, как оказалось.
cisza morska
Na wysokożci Tarkankut
Już wstążkę pawilonu wiatr zaledwie mużnie,
Cichymi gra piersiami rozjażniona woda;
Jak marząca o szczężciu narzeczona młoda
Zbudzi się, aby westchnąć, i wnet znowu uśnie.
Zagle, na kształt chorągwi gdy wojnę skończono,
Drzemią na masztach nagich; okręt lekkim ruchem
Kołysa się, jak gdyby przykuty łańcuchem;
Majtek wytchnął, podróżne rozżmiało się grono.
O morze! pożród twoich wesołych żyjątek
Jest polip, co żpi na dnie, gdy się niebo chmurzy,
A na ciszę długimi wywija ramiony.
O myżli! w twojej głębi jest hydra pamiątek,
Co żpi wpożród złych losów i namiętnej burzy;
A gdy serce spokojne, zatapia w nim szpony
Штиль
Легонько ветер там колышет ленты,
Как грудь, вздымается морская гладь -
Похожа на невесту молодую:
Проснётся, встанет, снова ляжет спать.
Похожи на знамёна после битвы,
Висят на мачтах одиноко паруса.
Корабль недвижен, будто бы прикован
К скале, что подпирает небеса.
О, море, есть на дне полип,
Который в бурю продолжает спать.
Но стоит солнцу вынырнуть из туч,
Свои он щупальца пытается размять.
О, мысли, в ваших недрах змей
Воспоминаний, там снующий тихо.
Пока судьба к вам зла, он просто спит,
Но жалит сразу, когда стихнет лихо.
